"Hi-Hat Loda Halama" Sztuki Nowej
Stowarzyszenie Sztuka Nowa i Mazowiecki Instytut Kultury zapraszają 23 listopada na premierowy pokaz spektaklu „Hi-hat Loda Halama” w reżyserii Dawida Żakowskiego. Na scenie Dominika Jarosz i Hubert Zemler. Wszechstronna performerka i wybitny perkusista wystąpią w spektaklu będącym wariacją na temat twórczości Lody Halamy – artystki, która swoim talentem podbiła artystyczną Warszawę okresu dwudziestolecia międzywojennego.
Pod względem formalnym jest to instalacja‐monodram oparty na analizie procesu dojrzewania Lody Halamy do miana artystki totalnej. Dzieło wskrzesza klimat dawnej Warszawy, jej ówczesny styl, kulturę i repertuar, ale też pokazuje wielość realizowanych przez Lodę Halamę estetyk tanecznych, kamienie milowe jej kariery, a także promowany przez nią dorobek pozaeuropejskich kultur.
„Hi-hat Loda Halama” to rewia na aktorkę i rytm, to minimalizm w spojrzeniu na wielką biografię Lody i rozmach rewii – gatunku nieistniejącego dziś w dawnym formacie. To dekonstrukcja i poszukiwanie nowego języka. To performatywne przetwarzanie tradycji. To artystyczny hologram, impresja ekspresji utrwalonej w pamięci po Halamie.
Pomysł na spektakl wziął się z osobistej fascynacji Dominiki Jarosz postacią wybitnej tancerki, z osobistej potrzeby zderzenia (hi-hat) współczesnej performerki z dorobkiem Halamy; z połączenia tego, co w ekspresji ruchowej wysokie, z tym, co lżejsze i służące rozrywce – stąd spektakl stał się przestrzenią połączenia wymagającej choreografii z estetyką jazzową i z piosenką popularną, propagowaną przez Halamę (A ja mam nogi, Lim-pam-pom). Choreografię spektaklu przygotowała Daniela Komędera-Miśkiewicz, kostiumy zaprojektowała Jagoda Komorowska, a światłem pokieruje Tadeusz Perkowski.
W twórczości Lody ważną rolę odegrało czerpanie przez nią inspiracji artystycznych z wielu światowych kultur i przekładanie ich na własny język artystyczny, jednocześnie popularyzujący w ówczesnej Warszawie tańce latynoamerykańskie, japońskie, kaukaskie i wiele innych. Halama miała charyzmę, potrafiła zjednać sobie ludzi, dlatego otaczała się artystyczną śmietanką Warszawy, współtworząc ducha kulturalnej stolicy tamtych czasów. Życie Halamy było podporządkowane nieustannemu procesowi rozwoju artystycznego, przełamującego bariery kulturowe i szukającego nowych synkretycznych jakości.
Pod wieloma względami biografia Halamy przypomina pracę, jaką podejmuje artysta performatywny, podążający w swych impresjach za wewnętrznym głosem i występujący wobec zagadnienia, które z nim szczególnie rezonuje. Świat przedstawiony spektaklu został powołany do życia za sprawą ucieleśnionych fantazmatów i ekspresji artystycznych twórców spektaklu.
