Główny bohater, a zarazem narrator Peter Garren słyszy w paryskim radio przemówienie Adolfa Hitlera, którego głos odbiera jako zniewagę wobec całej kultury europejskiej. Sztuka cofa nas w przestrzeni historycznej do 1936 roku, do ulic Paryża, by w ostateczności zmierzyć się ze współczesnością i pytaniami o to dokąd zmierza Europa i czemu ludzkość wciąż powtarza te same błędy.

   „Chcieliśmy opowiedzieć o swoich lękach, o tym jak ten świat może zrobić krzywdę nam wszystkim” – mówi reżyser. - „Od momentu, gdy przeczytałem tekst Maraiego, gniotło mnie wewnętrznie, sztuka mnie gniotła. Pojawiło się pytanie: czym to się skończy, bo wiemy czym skończyło się tamto. Można docierać do ludzi przez pedagogikę, można też przez pracę nad świadomością mas i to jest nasza rola. Bo tylko w ten sposób można coś zmienić. W końcu „znieważonymi” jesteśmy my wszyscy, którzy stanowimy ofiary polityki i różnych społecznych tarć.”

Fot. Wojciech Olkuśnik/East News